Tak zwana metoda metalurgii proszków polega na wytworzeniu proszku z surowca wytwarzanego stopu, a nast?pnie wymieszaniu proszków w odpowiedniej ilo?ci oraz zwi?kszeniu ci?nienia i zestaleniu do okre?lonego kszta?tu. Te kawa?ki proszku zostan? umieszczone w atmosferze redukuj?cej (na przyk?ad wodór), ogrzewane i spiekane w celu utworzenia stopu. Jest to metoda metalurgiczna, która ca?kowicie ró?ni si? od poprzedniej metody odlewania.

Spiekanie, o którym tu mowa, mo?na po prostu zdefiniowa? jako pobudzanie aglomeracji ziaren kryszta?ów metalu przez dzia?anie zwi?kszania ci?nienia i ogrzewania. Stosujemy pewn? presj? na proszek z kompozycj? stopu, aby go zag??ci?. W wysokich temperaturach ?ci?le zetkni?te proszki przywieraj? do siebie i stopniowo wype?niaj? puste przestrzenie, tworz?c stop o wysokiej g?sto?ci. Temperatura ogrzewania w tym czasie jest temperatur? topnienia sk?adnika o niskiej temperaturze topnienia w sk?adniku stopowym. Tak wi?c wlewek stopowy jest spiekany w temperaturze poni?ej temperatury topnienia ca?ego sk?adnika proszkowego. Ta metoda jest podobna do metody ??czenia dwóch procesów wytapiania i odlewania, a jej w?a?ciwo?ci s? zbli?one do w?a?ciwo?ci stopów lanych. Ale z metalograficznego punktu widzenia powinna to by? ga??? odlewów ze stopów.

W?glik spiekany jest wytwarzany t? metod? metalurgii proszków. Zasadniczo proszki, takie jak wolfram, w?giel, kobalt, tytan i cer, stosuje si? do okresowego mieszania, a nast?pnie prasuje si? i spieka w celu utworzenia stopu. Zatem produkt tego procesu metalurgicznego jest równie? okre?lany jako spiekany w?glik spiekany lub stop w?glika spiekanego. W ostatnich latach metody metalurgii proszków rozwin??y si? bardzo szybko. Metod? proszkow? s? wytwarzane w?gliki spiekane, stopy zawieraj?ce olej, styki elektryczne, diamentowe ko?a spajane metalem oraz specjalne dekoracyjne wyroby metalowe.

Na przyk?ad sprasowany pó?produkt o d?ugo?ci 30 mm jest teraz podgrzewany do 1000-1400 ° C. Zmiana obj?to?ci sprasowanego produktu w oko?o 30 ° C przez oko?o 5 minut pokazano na ryc. 2-2. Skurcz zwykle rozpoczyna si? w temperaturze 1150 ° C. W przypadku 6% Co skurcz przebiega bardzo regularnie, kończ?c si? na oko?o 1320 ° C. W przypadku 10% Co w temperaturze 1180-1200 ° C skurcz jest tymczasowo przerywany. W miar? wzrostu temperatury skurcz post?puje szybko, a gdy temperatura osi?ga 1300 ° C, d??y do zrównowa?enia.

Nast?pnie, poniewa? liczba punktów styku cz?stek i powierzchnia styku s? znacznie zwi?kszone, ka?da z cz?stek jest w stanie ?atwo uwalnia? nadmiar energii (energii swobodnej) utrzymywanej przez siebie. Zatem od oko?o 200 ° C kobalt zaczyna dyfundowa?, w którym to momencie rozpoczyna si? pierwszy etap spiekania. Gdy temperatura ponownie wzro?nie, β-Co przekszta?ca si? w γ-Co w temperaturze oko?o 490 ° C. W temperaturze 600 ° C w?giel zaczyna dyfundowa? do kobaltu i staje si? roztworem masowym. Im drobniejsze cz?stki w?glika wolframu lub im lepszy jest w?glik wolframu pokryty kobaltem, tym szybciej nast?pi to zjawisko dyfuzji. Ta dyfuzja ma taki sam efekt, jak wywieranie silnego ci?nienia ?ciskaj?cego na wyprask?. Jednak podczas wzrostu temperatury w tej temperaturze prawie nie obserwuje si? fazy ciek?ej.

Jednak w pobli?u tej temperatury wytrzyma?o?? na zginanie znacznie wzrasta. Zwykle stop twardo?ci kobaltu 6% jest spiekany w temperaturze oko?o 1400 ° C. W tej temperaturze WC stopniowo rozpuszcza si? w fazie ciek?ej, a szczególnie drobna toaleta szybko si? rozpuszcza, a du?a toaleta ma du?? energi? powierzchniow? ze wzgl?du na ostre cz??? naro?na. Po rozpuszczeniu jest okr?g?y. W rezultacie cz??? fazy ciek?ej staje si? coraz wi?ksza, a gdy reakcja post?puje w kierunku, w którym zmniejsza si? energia swobodna, stop kurczy si?, a pory stopniowo malej?. Z drugiej strony, w cz??ci, w której cz?stki w?glika wolframu stykaj? si? ze sob?, zjawisko dyfuzji obj?to?ciowej, szczególnie dyfuzji powierzchniowej, nadal wyst?puje. Istnieje równie? mo?liwo??, ?e cz?steczki w?glika po??cz? si? ze sob?. Ponadto, WC mo?e tak?e miejscowo wytr?ci? si? z fazy ciek?ej w cz??ci, w której w?glik wolframu styka si? ze sob?. W rezultacie ró?ne przyczyny spowodowa?y wzrost ziaren w?glika wolframu, co spowodowa?o g?ste wyrównanie. Jednak temperatura jest dalej podwy?szana, a gdy przekracza 1600 ° C, w produkcie wytwarzany jest gaz, co powoduje rozszerzanie si? uk?adu kryszta?ów. Mówi si?, ?e gaz jest wytwarzany przez obecno?? zanieczyszczeń, takich jak SiO2. Przeciwnie, je?li temperatura zostanie obni?ona, cz?stki WC rozpuszczone w fazie ciek?ej wytr?caj? si? na cz?stkach WC o ma?ej energii powierzchniowej. Nawet po tym, jak faza ciek?a znika w stanie sta?ym, w?glik wolframu nadal oddziela si?, a? pozostaje tylko 1%.

Podczas procesu spiekania w?glik wolframu obecny w postaci stopu w kobalcie przemieszcza si? na niewielk? odleg?o?? i wi??e si? z nierozpuszczonym w?glikiem wolframu, tak ?e nie powstaje nierówna struktura, taka jak stop lany. Stal zawieraj?ca du?? ilo?? perlitu jest starzona i utwardzana przez wytr?canie stopionego w?gla ?elaza alfa. Natomiast podczas procesu spiekania cz?steczki WC dzia?aj? jako skuteczne zarodkowanie, wi?c nie wyst?puje zjawisko twardnienia starzeniowego, dzi?ki czemu struktura jest jednolita i bardzo stabilna, niewra?liwa na obróbk? ciepln?, a twardo?? nie zmienia si? nawet przy stosunkowo wysokiej temperatury. Rycina 2-3 pokazuje twardo?? w wysokiej temperaturze stali narz?dziowej, stali szybkotn?cej, stopu lanego, stopu stellitu (Co-Cr-W) i w?glika spiekanego WC + Co.